เกือบ 2 ปีที่ผ่านมา ถ้ามีใครสังเกต
จะเห็นว่ามีร้านข้าวราดแกงร้านหนึ่งที่หน้ามอ บูรพาบางแสน หายไปอย่างไร้ร่องรอย
ร้านของแม่ค้าเจ๊ก 3 คน ผมขาวราวปลูกสำลีบนกระหม่อม อายุราวๆ 80 แต่เรื่องความแข็งแรงต้องยกให้เลย ทั้งทำกับข้าว เปิดร้าน แบกน้ำ ล้างจาน เก็บร้าน แกอยู่ถึงเที่ยงคืนเพื่อปิดร้านทุกวัน แตกต่างจากคนแก่บางคน ผมชื่นชมจริงๆ แกขมีขมันบรรจงกับข้าวประมาณเกือบยี่สิบอย่างทุกวัน ไม่แตกต่างกับร้านข้าวแกงอื่นๆ ถ้าร้านนี้ไม่แพงกว่า
ไม่แพงธรรมดา แต่ "โครตแพงเลยสัด"
แกบอกว่า วัตถุดิบแกเลือกสรรมาอย่างดี ตื่นแต่ตีสี่ตีห้าไปตลาดเพื่อเลือกกุ้งตัวใหญ่ๆมาทำกับข้าว
ผมไม่รู้ว่าเขาเรียกร้านนี้ว่าอะไร
แต่เท่าที่ผมรู้มา เขาเรียกร้านนี้่ว่า "ร้านป้าเอ็กซ์"
ป้าไม่ได้เซกซี่
ป้าไม่ได้เปิดไหล่ ใช้หัวนมจับตลิวทำกับข้าว
แต่กับข้าวป้า เอ็กเพนซีฟ มาก .. ใช้ครับบบบ แม่งแพงเหรี้ยๆสำหรับกระเป๋าตังนักศึกษาตาดำๆอย่างนี้ กับข้าวของแกจะอยู่ราวๆ 80 บาท ข้าวอีกจานละสิบ วันนั้นผมไปกินคนเดียวเห็นกับข้าวแกน่ากินครับ เลยจัดไปข้าวกระเพรา พอคิดเงินเท่านั้นแหละ ล่อไป 95 บาท ช็อคซีนีม่าจ้า
งี้แหละครับ เราถึงเรียกสั้นๆว่า ป้าเอ็กซ์ ป้ารู้ว่าเรานินทาป้าอยู่ แน่นวลลล!!!!
ผมแวะไปกินข้าวร้านป้าบ่อย
ไม่ใช่เพราะมีเงินเหลือ
แต่กับข้าวป้า เหมาะสมกับราคาที่ตั้งไว้
กินไม่ได้ทุกมื้อ นานๆกินที
เพราะถ้ากินบ่อยๆ ต่อไปอาจไม่มีกิน (น้ำตาไหลแพร๊บบบ)
ร้านป้าเอ็กซ์ ปิดทำการไปประมาณ 5 เดือน
จู่ๆ วันนี้ก็เปิดขายปกติอย่าไม่ป้ายบอกล่วงหน้า
ผมสงสัยมาตลอดเวลา ว่าป้าหายไปไหน
ตอนแรกคิดว่าป้าตาย (เฮ้ย!!)
วันนี้เลยถือโอกาสที่ป้ามาเปิด เดินเข้าไปกินข้าวตามปกติ
พร้อมแอบยิงคำถามระหว่างรอป้าตักข้าวไปเรื่อยๆ
ก่อนหน้านี้ผมคุยกับป้าค่อนข้างบ่อย
เจอกันครั้งนี้ป้าจึงยิ้มกว้างให้ผมอย่างเห็นได้ชัด
1 ใน 3 ของป้าเอ็กซ์ เข่าเสื่อม
เสื่อมถึงขั้นต้องตัดแล้วงัดออกเท่านั้น
หมอบอกไม่ไหวแล้ว ขืนเก็บไว้ ป้าเล่นหกกบไม่ได้แน่ๆ
ป้าเอ็กซ์ที่ 1 จึงตัดสินผ่าตัดหัวเข่า
เลาะลูกสะบ้าทิ้ง แล้วนำไทเทเทียมมาดามใหม่
เป็นเข่าใหม่ เป็นหลักใหม่ แต่ยังคงเป็นป้าเอ็กซ์ที่ 1 คนเดิม
ตลอดห้าเดือน ป้าทำกายภาพบำบัด
ป้าเอ็กซ์ที่เหลือ ช่วยกันดูแลตามประสาพี่น้องที่ไม่มีสามีทั้งหมด
ผมนั่งถามเรื่องราวของป้าไปเรื่อยๆ
ด้วยความอยากรู้
ร้านของป้า ที่จริงแล้ว ชื่อว่า ร้าน "แสนอาภรณ์"
ป้าเปิดมาตั้งแต่ปี พ.ศ.2524
ช่วงนั้นเป็นช่วงพนักงานโรงไฟฟ้าที่บางประกงมาพักที่บางแสนเยอะมาก
เป็นยุคเฟื่อฟูของบางแสนยุคหนึ่ง
ครอบครัวของป้ามี 9 คน เป็นคนชลบุรี
ตอนนี้เหลือ 8 เพราะโดนสิบล้อเสยไปหนึ่ง
ป้าทำกับข้าวเป็นเพราะเตี่ยสอน
สอนได้ไม่นาน เตี่ยก็ตาย
แต่ยังทิ้งเสนห์ปลายจวักไว้ให้ป้าได้สานต่อ
ป้าจึงตัดสินใจเปิดร้านข้าวแกงเล็กๆ
ขายริมฟุตบาทที่หน้ามอบูรพา
ขายมาเรื่อยๆ จนลืมไปว่าตอนนี้ตัวเองอายุเท่าไหร่
เผลออีกทีก็ผ่านมา 31 ปีแล้ว
ผมถามป้าว่า ป้ารู้มั้ยว่าเขาพูดกันหนาหูว่าของป้าโครตแพง
ป้าบอกว่า ป้ารู้ บางคนพอป้าบอกราคาตอนตักกับข้าวเสร็จ
มันก็เดินหนีป้าไป
บางคนก็กินไม่จ่ายตังค์ เดินหายไปตอนไหนก็ไม่รู้
บางคนก็ด่าป้า บอกว่า น้ำพริกกะปิอะไร
ถุงละสามสิบ เกิดมาไม่เคยเจอ
แต่จะให้ป้าทำยังไง
ถ้าเขาอยากกินของถูก เขาก็จะไม่ได้ของที่มีคุณภาพดี
เราไม่ทำหรอก ซื้อกะปิถูกๆมาทำ
ซื้อของเก่าๆ ไม่สดมาหลอกขาย
เราตั้งใจทำให้เขากิน
เราเลือกทุกอย่างที่เราทำ
ลงไปซื้อเอง ทำเองทุกอย่าง
แม้กระทั่งล้างถ้วยล้างชาม เราทำเองหมด
ป้าตอบแบบไม่ดราม่า
แต่ดูเข้าใจธรรมชาติของลูกค้าที่ป้าเจอมา
ผมค่อนข้างไม่กังขาในเรื่องรสชาติอาหารของป้า
อาหารของป้าถูกปากผมค่อนข้างมาก
แต่ไม่ค่อยถูก
และไม่ค่อยถูกกระเป๋าตังผมสักเท่าไหร่
แต่ป้าก็ยังขายได้ ขายดี และขายหมดอยู่ตลอด
ทำเลร้านป้าเอ็กซ์ ถือว่าเป็นทะเลทองของบางแสนตอนนี้
เป็นจุดยุทธศาสตร์เลยก็ว่าได้
อยู่กลางสามแยกหน้ามอ มองมุมไหนก็เห็น
ตีลังกา สะพานโค้ง ใช้หางตามองก็ยังเห็น
ผมแอบกระซิบป้าว่า มีคนเคยมาขอซื้อไหม?
ป้าบอกมี
เขาให้ป้า 15 ล้าน
ไม่รู้จะเอาไปทำอะไร
แต่ป้าไม่ขายหรอกนะ
ป้าจะทำกับข้าวขายอยู่ที่นี่ไปจนตายนั่นแหละ
พอตายไปแล้วค่อยมาว่ากัน
เอาเงินไปตอนนี้ก็ไม่รู้เอาไปทำอะไร
ตายไปก็เอาไปไม่ได้
ขายข้าวแบบนี้ดีกว่า
เหนื่อย แต่มีความสุขกว่าเยอะ
ป้าหายไปห้าเดือน
ไม่มีใครรู้เลยว่าป้าไปไหน
เพราะป้าไม่อยากบอก
บอกไปก็เอาไปเล่าต่อไม่เหมือนกัน
ใจหนึ่งผมเคยคิดว่าหนึ่งในสามป้าเอ็กซ์นี้ต้องตายไปแล้วแน่ๆ
กังวลอยู่ลึกๆ
ว่าร้านข้าวที่เรากินบ่อยๆ
วันนึงเมื่อร้านมันปิด
เราก็เขวอยู่เหมือนกัน
ไม่รู้จะกินอะไร ไม่รู้จะยังไงต่อ
เหมือนเข้าร้านตัดผมแล้วช่างประจำไม่อยู่
ไปไม่เป็นเลยนะ
ช่างใหม่ก็ไม่แน่ใจ
ตัดแย่มา ต้องทนอยู่จนกว่าผมจะยาวอีกรอบ
นรกนะ
ให้อารมณ์คล้ายๆกัน
วันนี้ป้ากลับมาแล้ว
ใครที่ยังไม่รู้ ลองแวะไปร้านป้าได้นะครับ
ไปกินมาแล้ว
"แพงเหมือนเดิม"
ผมนั่งคุยกับป้าต่ออีกนานสองนาน
ป้าเล่าเรื่องให้ฟังอีกเยอะ
เยอะจนไม่รู้ว่า
ร้านข้าวร้านเล็กๆ
จะมีเรื่องราวให้คนที่เดินผ่านไปผ่านมา
ได้แวะเข้ามาฟังอดีตได้มากขนาดนี้
นั่งฟังป้าพูดไป
ก็เหมือนเห็นบางแสนตั้งแต่เด็กๆ
จนตอนนี้โตเป็นนักธุรกิจ
ปลูกคอนโดร่ำรวยเต็มไปหมด
ไม่รู้ว่าร้านป้าจะอยู่อีกนานไหม
วันนี้ยังเห็นร้านป้าอยู่ตรงนี้
พรุ่งนี้ร้านป้าอาจโดนคอนโดหล่นมาทับแล้วก็ได้
โลกมันหมุนเร็ว จนบางครั้งทรงตัวไม่อยู่
คิดถึงป้าเอ็กซ์
ร้านข้าวแกงที่แพงที่สุดในโลก
