เรื่องที่ไม่ต้องรู้ก็ได้ ฉบับมอบู บางแสน

เรื่องที่ไม่ต้องรู้ก็ได้ ฉบับมอบู บางแสน 

1. หลายคนไม่รู้ ว่ามอบู ตั้งอยู่ที่บางแสน
2. ในซอยสดใส มีบ้านหลังหนึ่ง ชื่อว่า บ้านสดใส ตั้งอยู่ด้วย
3. มหาวิทยาลัยบูรพามีวงเวียนทั้งสิ้น 4 วงเวียน แต่เราจะรู้สึกว่ามันมีมากกว่านั้น (และนึกว่ามันมีตรงไหนอีก)
4. ไม่มีใครรู้จำนวนลูกระนาดในมอ เพราะส่วนใหญ่จะขับรถล้มก่อนที่จะนับเสร็จ
5. คณะวิทยาศาสตร์การกีฬาเคยมีวิชาวินเซิร์ฟ ไปเรียนที่หาดบางแสน
6. เซเว่นมอบู ปิด 4 ทุ่ม
7. หอสมุดมอบู กับหอสมุดมศว.องครักษ์ รูปทรงอาคารเหมือนกันเด้ะ
8. เชื่อกันว่าใครเห็นเต่าที่สระน้ำหน้าตึกศึกษาเก่า จะเรียนไม่จบ
9. มอบูมี istudio เปิดแล้ว ที่ตรงโรงแรมเทาทอง แต่มีคนซื้อรึป่าว อันนี้ไม่รู้
10. บุญยังเลิศรส เคยเป็นร้านอาหารตามสั่ง ก่อนจะเป็นร้านขายชาเขียวในปัจจุบัน
11. รถแดงบางแสน อารมณ์เดียวกับแท็กซี่กรุงเทพ ถามเขาดีๆ เพราะบางทีเขาอาจไม่ไป
12. ทุกครั้งที่ลืมใส่หมวกกันน็อค ตำรวจจะรออยู่ตรงเซเว่นก่อนถึงแหลมทอง
13. ไหว้พระพรหมหน้ามอ ต้องใ้ช้น้ำแดง ไหว้เจ้าพ่อแสน ให้ไหว้น้ำเปล่า (จริงรึป่าวนะ)
14. ลิฟต์ตึก SD ตัวนึง มีผี ตอนจะขึ้นเลือกให้ดีๆ ลิฟต์ตึก M ก็เช่นกัน
15. วิชา Hobby งานอดิเรก เป็นอีกวิชาที่ได้เกรดมาง่ายกว่าขอเพิ่มถอน
16. อย่ารอลิฟต์คณะมนุษย์ เดินขึ้นไปจะเร็วกว่า
17. ห้องน้ำชายอาคารภปร.สายฉีดตูดแรงมาก ใช้แล้วระวังเลอะขี้
18. เอกจีน รุ่น 48 มี ผู้ชายทั้งเอก 2 คน
19. ยิมวอลเลย์ตรงข้ามสนามเชาวน์ยืนข้างนอกจะได้ยินเสียงผู้หญิงกรี้ด
เข้าไปข้างในจะเห็นผู้ชายร่างกำยำกำลังเล่นวอลเล่ย์กันอย่างสนุกสนาน
20. ยามหน้ามอ หลังมอ บางคนอายุน้อยกว่านิสิตปี 1

เป็นเด็กปี 1 มันยากนะ

1. เราไม่มีทางรู้เลยว่า คนไหนเป็นพี่ในคณะเรา ในเอกเรา
สิ่งที่เราทำได้ คือการเดินสวัสดีคนจนทั่วมหาวิทยาลัย ไม่ก็สังเกตที่สีของหัวเข็มขัดและติ้ง!!

2. เราไม่มีทางรู้เลยว่า เพื่อนที่เราสนิทมากที่สุดในวันรับน้อง
หรือวันสัมภาษณ์ ที่แท้แม่งคือพี่เนียน แม่ง กูแอบด่ารุ่นพี่ไปตั้งหลายคน

3. เนคไทค์ไม่ได้ผูกกันง่ายๆ นะ กว่าจะผูกได้ เหงื่อตกเลยทีเดียว

4. รองเท้าคัทชู มันเจ็บรู้มั้ย โดยเฉพาะของผู้หญิง!! ฟันธง ร้อยทั้งร้อยของเฟรชชี่ตีนพองกันเป็นแถว

5. ข้อมือที่พี่บรรจงผูกให้เป็นร้อยๆเส้นที่ข้อมือหนู เวลาอาบน้ำแล้วมันชื้น
มันคันมาเลยนะคะ หนูเลยแก้ออกแล้วผูกแค่สองสามเส้น ปุ๊ป รุ่นพี่ด่าหนูเลยค่ะ
หนูผิดอะไรคะ

6. ตึก UAD ,KB ,SD ,QS1 คือที่ไหนค่ะ ทำไมหนูหาห้องเรียนไม่เคยเจอเลย Y_Y

7. อย่าพูดว่าเจอกันที่สดใสได้มั้ยค่ะ หนูไม่รู้จริงๆ ว่ามันคือที่ไหน

8. ทำไมพี่ให้หนูแต่งตัวเรียบร้อย อยู่คนเดียว

9. สัญลักษณ์ประจำเอก บางเอกน่ารักมาเลยนะคะ เป็นกิ้ฟ เป็นผ้าพันคอจุ๋มจิ๋ม
ทำไมเอกหนูถึงเป็นกระบัง ช่อดอกไม้ที่แทบยกมาทั้งป่าอย่างนั้นละคะ
หนูไปกินข้าวหน้ามอ อิพี่เพจข้างนอกสดใสก็ชอบถ่ายรูปมาประจารหนูอายอ่ะ

10. หนูตอบจดหมายช้า พี่บางคนแบนหนูออกจากเอกเลยค่ะ หนูผิดอะไร 

มีอะไรด่วนไลน์มาก่อนได้นะค่ะ นี่หนูได้มาก็รีบตอบเลยนะ
แต่หนูเลิกรับน้องก็ดึกแล้ว มีเรียนเช้าด้วย
เดี๋ยวหนูจะรีบตอบนะค่ะ อย่าโกรธหนูเลยน้าาา

11. เป็นเรื่องยากมากเลยนะ ที่จะให้จำเพลงมาร์ชมหาวิทยาลัย มาร์ชคณะ
เพลง 8 กรกฎ และสารพัดเพลงในเวลาแค่ ไม่กี่นาทีที่พี่ให้หนูจำ
พอจำไม่ได้ พี่ด่าหนูอีกแล้วววว สูตรคูณยังท่องวันเดียวไม่ได้เลยนะค้าาาา

12.ชื่อสร้อย หนูขอเพราะๆหน่อยได้มั้ยคะ บางทีพี่ที่ตั้งให้ ทำหนูไม่กล้าติดป้ายชื่อเลยค่ะ
ผัน ผวน ออกมาที ผู้ชายเขาเห็นชื่อหนู ขำกันหน้าแดง น้ำตา น้ำลายไหลกันหมดเลยค่ะ

13. มันยากเหมือนกันนะ ที่จะทำใจไม่ให้ชอบรุ่นพี่ อีโมติคอน upset

14. มันยากเหมือนกันนะ ที่เห็นเพื่อนที่สนิทกันมาตั้งแต่วันแรก ซิ่วไปเรียนที่อื่น

15. มันยากเหมือนกันนะ ที่จะเป็นเด็กปีหนึ่ง ในขณะที่เพิ่งจบมอหกมาได้ไม่นาน

16. และมันก็ยากเหมือนกันนะ ที่จะลืมเรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้นในปีหนึ่ง ให้หายไปจากความทรงจำ

หรือเพราะว่ามันเป็นยากนี่แหละ มันถึงสนุก และมีความสุขที่ได้กลับไปคิดถึงอีกครั้ง ?

เฮ่อ...

เป็นเด็กปี 1 มันยากนะ แต่ถามว่ารักไหม ตอบเลยว่า มาก :)

ขอบคุณกิจกรรมดีๆ ธรรมเนียมดีๆ การรับน้องดีๆ ที่ทำให้เราผูกพันธ์ และคิดถึงเสมอ

ใครอยู่ปี 1 เข้าเถอะนะ กิจกรรมรับน้อง มันให้อะไรมากกว่าที่คุณคิดจริงๆ คอนเฟิร์ม

นิสิต ปี 1

" univerCity "

การเป็นปี 1 ของที่นี่ไม่ยากครับ

ดูเหมือนจะไม่มีอะไรมาก
แต่ใช่ว่าจะง่ายไปสักทุกอย่าง

ผมถูกพามาที่โรงพยาบาล เพื่อตรวจร่างกาย
หลังจากที่ทราบว่าผมสอบติดที่นี่
เป็นวันที่โรงพยาบาลครึกครื้นไปด้วยเสียงสารพัด
พี่ปีสองดีใจ ได้น้องมาเข้าเอก
บางเอกดีใจมาก เหมือนลูกตัวเองสอบติด
เพราะถ้าไม่มีน้องมาเรียน
เอกนี้คงถูกยุบไปเป็นประวัติศาสตร์

หลังจากเปิดเทอมได้ไม่กี่วัน
ผมก็ถูกรุ่นพี่จับพลัดจับผลูแต่งตั้งให้มีใครเป็นพี่เทค
และเป็นน้องเทคใคร จากการจับฉลาก
พี่เทคผมเป็นหญิงสาวใฝ่เรียน หน้าตาน่ารัก
น้ำเสียงยานๆ เหมือนแม่นาคกำลังเรียกพี่มาก
เธอติดละครงอมแงม แต่เรียนโคตรเก่ง

แอบคิดอยู่ลึกๆว่า วิธีนี้เป็นวิธีจำยอม
เวลาเราจับได้ใคร
ห้ามมีข้อแม้ข้ออ้างว่าไม่อยากได้
เพราะมึงจับได้เอง
กูช่วยไม่ได้

นั่นเลยทำให้พี่เทคบุญธรรมถือกำเนิดขึ้น
ฟังแล้วดูมีตำนาน
เป็นการเกิดโดยความรู้สึกล้วนๆ
ว่าเราอยากเทคน้องคนนี้
บางครั้งมันรู้สึกถูกชะตา
มากกว่าน้องที่เราจับได้
และน้องบางคนก็ถูกชะตากับพี่
มากกว่าพี่ที่เป็นพี่เทคตัวเอง

ไม่แปลก
กฎของการจับฉลาก
มักมีคนไม่ถูกใจเสมอ

บางคนโชคดีได้น้องเทคน่ารัก
เลยรีบพัฒนาจากน้อง
ไปเป็นอย่างอื่น
ถ้าเจอน้องสมยอม
ก็ดีไป...
ไปเจอน้องแก่แดด
ก็โดนแผดเผาจนหมดตัว

มันมีความไม่เชื่อในการรับน้องบางกิจกรรม
ขณะที่คุณเป็นปีหนึ่ง
เป็นไปไม่ได้หรอกที่คุณจะสนุกกับทุกกิจกรรม
มันต้องมีโมเม้นต์ที่ไม่ใช่
และไม่อยากไปบ้างเหมือนกัน

เด็กปีหนึ่งกำลังอยู่ในวัยสับสน
ผมยังไม่รู้ว่าจะต้องทำตัวอย่างไร
ในสภาวะที่ทุกคนรอบๆ ตัวเป็นตัวของตัวเองมากมายขนาดนี้
ทำแบบนี้ก็ไม่ได้ ทำแบบนั้นก็ไม่ได้
โดนหลอกให้ไหว้จักรยานที่กลางสระน้ำคณะศึกษาศาสตร์
บอกว่าพี่บัวเป็นคนขี่
โดนสิบล้อชนตาย เลยเอาจักรยานที่โดนชนมาวางบูชา
น้องปีหนึ่งจะรู้อะไร ก็ไหว้เข้าไปสิ
ด้วยความกลัวจักรยานตราจรเข้ไปหักคอ
ไหว้กันเป็นปีๆ สุดท้ายมาเฉลยว่าอำกัน
แล้วยังไง เอาคำว่าสวัสดีของกูนับปีคืนมาได้มั้ย
พี่บัวตายทุกปี
เปลี่ยนจักรยานแล้วแต่รุ่นที่กำลังอินเทรนด์ในช่วงเวลานั้น

โมโห แต่ไม่รู้จะไปโกรธใคร
ได้แต่ขำกับความเซ่อของตัวเองเวลามองกลับไป

ช่วงปีหนึ่งจะเป็นช่วงโดนรุ่นพี่วีนบ่อย
เดินไปไม่ไหว้ ก็โดนด่า
หาว่าไม่อยากได้พี่เป็นพี่ใช่มั้ย
โถ.... ถ้าตอบว่าใช่ไป
ผมจะโดนบ้องหูมั้ยครับ

บางครั้งเราไม่ไหว้ เพราะเราไม่เห็น
แต่บางทีที่เราเห็น แต่เราไม่ยอมไหว้
อันนี้ควรส่องกระจก

เราเคารพทุกคนไม่ได้
แต่พี่ทำให้น้องเคารพได้
ผมว่าง่ายกว่าการไปบังคับน้อง
พอไม่ได้ดั่งใจ ก็มาตีโพยตีพาย
หาว่าโลกไม่หมุนไปพร้อมกับคุณ

ขณะที่ผมเป็นปีหนึ่ง
ผมถูกพี่เทคเขียนจดหมายมามากมายหลายฉบับ
ไม่ได้ชวนให้ดูละครเรื่องเดียวกับเธอ
แต่แต่ละฉบับมักมีข้อความน้อยอกน้อยใจ
ว่าทำไมถึงไม่ตอบจดหมายเธอบ้าง
บางครั้งก็เห็นภาพว่าเธอกำลังเดือดเป็นไฟ
ขณะเขียนเธอต้องกดปากกาพร้อมกับกัดฟันแรงๆ
ถ้าจัดอันดับในบรรดาน้องเทคของเธอ
ผมถูกจัดอยู่ในน้องเทคชั้นต่ำ
เป็นน้องเทคเหล่าสุดท้าย
เป็นน้องเทคเต่าถุย

ผมไม่ค่อยได้ตอบจดหมายเธอ
ไม่ค่อยได้ไปรับน้อง
ไม่ค่อยเข้าร่วมกิจกรรมที่พวกเขาจัดขึ้น

เป็นเด็กปีหนึ่งมันไม่ง่ายเลยนะครับ
ผมต้องทำตามในสิ่งที่เขาบอกๆ กันมา
โดยไม่รู้ว่าที่บอกกันมานั้นมันจริงไหม
แต่พวกเขาทำกัน
พอไม่ทำ
ก็กลายเป็นความผิดติดตัวฉัน ?

เด็กปีหนึ่งต้องว่านอนสอนง่าย
ผมว่ามันเป็นโลกในอุดมคติ
ชวนฝัน ชวนให้เดินไปปลุก
พวกเขาแค่มาอยู่ต่างที่ ต่างถิ่น
อยู่ในช่วงปรับตัว
เขามีความเป็นตัวเองอยู่แล้ว
การยัดเยียดความเป็นพี่ที่มีข้อแม้จุกจิก
อาจทำให้เขาอยู่ไม่สบายตัว
บางที เขากำลังจะสบายใจกับที่ใหม่
พอมีพี่เจ้าอารมณ์บางคนเข้าปะทะ
อาจทำให้ที่นี่ ไม่น่าอยู่สำหรับเขาอีกต่อไป

ปีหนึ่งสำหรับผมไม่ได้โหดร้าย

ผมพบกับเพื่อนใหม่ๆ
พี่ใหม่ๆ ที่ต่อมา พวกเขามีความหมายมากมายในชีวิต

การรับน้อง
อาจเป็นเพียงการรับเขาเข้ามาอยู่ที่นี่
แล้วให้เขาปรับตัว หาวิธีที่จะอยู่กับที่ใหม่ที่เขาเลือก
มากกว่าการเลือกให้เขาอยู่ที่ไหน เป็นแบบไหน
คนเป็นพี่ ทำได้เพียงแนะนำ
เพราะเราเป็นเพียงพี่เขาในมหาวิทยาลัย

ออกไปข้างนอก เขายังมีคนอื่น
มีญาติพี่น้อง ที่บางครั้ง อาจสำคัญมากกว่า

แต่พี่บางคนที่เราเจอที่นี่
อาจกลายเป็นคนสำคัญที่เราหาไม่ได้จากที่ไหน

มหาวิทยาลัยมันจำลองโลกอีกหนึ่งใบให้เราศึกษา
ไม่เจอกันที่นี่ ออกไปก็ต้องเจอกัน

ผมถูกผูกข้อมือจากพี่หลายๆ คน
ข้อมือเต็มไปด้วยด้ายสองสี
ยาวขึ้นไปเกือบถึงข้อศอก
ระหว่างผูก บทสนทนาที่พิเศษจะถูกเปล่งออกมา
น่าแปลกใจ มันน่าฟังมากกว่าที่เราเคยได้ยินมาระหว่างกิจกรรมก่อนๆ
ฟังดูจริง และน่ารับฟังมากกว่ากิจกรรมอื่นๆ

มีหลายคณะที่รับน้องอย่างสนุกและน่าเข้าร่วม

ตอนอยู่ปีสอง ผมมีน้องเทคหลายคน
คนหนึ่งเป็นเด็กน่ารัก ฝักใฝ่ในพระพุทธศาสนา
เจอกันทุกครั้งเธอจะถามผมว่า พี่สวดมนต์แล้วรึยัง?
ทำเอาผมสะอึก ดูกลายเป็นคนบาปต่อหน้าน้อง
ผมเป็นคนหยาบคาย พูดจาไม่ค่อยสุภาพ
บ่อยครั้งที่เธอจะห้ามปราม พร้อมกับบอกว่ามันผิดศีล
ผมเป็นพี่เทคที่ดูแล้วเต็มไปด้วยอกุศลทั้งหมดที่เธอเคยเจอ
เธอคงผิดหวังอยู่ไม่น้อย

แต่ผมแอบดีใจ ที่ได้เธอเป็นน้องเทค
เพราะนอกจากวัดแล้ว
ก็มีแต่เธอ ที่ทำให้ผมยำเกรงในพระพุทธศาสนา

อีกคนหนึ่ง เป็นเด็กไฮโซ แบรนด์เนมทุกชิ้นบนเรือนร่าง
โทรไปหาทีไร เธอจะอยู่ในห้างใหญ่กลางใจเมือง
กำลังลองรองเท้าคู่ใหม่จากอิแทลี่
ฟังแล้วก็ก้มดูช้าวดาวที่ยืมเพื่อนมาใส่กับตีนดำๆของตัวเอง
ความยุติธรรมแม่งไม่มีในโลก

เด็กที่นี่ส่วนใหญ่
ไม่โตด้วยน้ำนม
ก็โตด้วยน้ำรำข้าว

พี่เทคมีหลายชนิด
ชนิดที่เลี้ยงดูด้วยร้านนม
และชนิดที่เลี้ยงดูด้วยร้านเหล้า
ไม่นับชนิดที่เลี้ยงดูด้วยนมจากเต้า
พวกนั้นเข้าใจผิด คิดว่าที่นี่คือฟาร์มโชคชัย

ข้อดีมีแตกต่างกัน
ผมชอบทั้งสอง
แล้วแต่สถานการณ์

ผมชอบนั่งคุยกับพี่ที่มีประสบการณ์จากการใช้ชีวิต
มากกว่าพี่ที่มีชีวิตอยู่เพียงแค่หน้าจอทีวี
จมกับละครหลังข่าว
ไม่รู้จักอะไรนอกจากหนังสือเรียน

ผมเป็นเด็กปีหนึ่งไม่นิยมการสังสรรค์
ออกบ้าง บางสถานการณ์
พอไม่ให้ดูน่าเกลียดไปมากกว่าเดิม

พอเรียนไปสักพัก เราจะรู้สึกว่า
มหาวิทยาลัย มันจริง
ไม่มีเวลาให้เราเสียไปกับการทำอะไรให้หมดไปวันๆ

ผมจึงพยายามหาอะไรทำอยู่เรื่อยๆ
จดหมายจากพี่เทคก็หลั่งไหลเข้ามาอยู่ตลอด
ให้ผมเข้าไปเรียนบ้าง เดี๋ยวจะไม่จบเอา

ถ้ามองจากภายนอก เขาจะไม่รู้เลยว่า
ผมกำลังทำอะไรอยู่
ซึ่งมันไม่สำคัญอะไร
เพราะเราต่างรู้อยู่แก่ใจ
ว่าเรามาทำอะไรที่นี่

จุดหมายเราไม่เหมือนกัน
ไม่จำเป็นที่จะต้องเดินทางเดียวกัน

แต่ระหว่างทาง
เราก็ควรเก็บเกี่ยวมิตรภาพที่น่าจดจำ
เอาไปอยู่ในชีวิตเราบ้าง

ก่อนที่ผมจะมาที่นี่
ผมไม่เคยรู้สึกว่าที่นี่น่าเรียน
เอาเข้าจริงผมก็ไม่รู้ด้วยซ้ำ
ว่าที่นี่มีมหาวิทยาลัย

นึกภาพไม่ออกว่า
มันคือมหาวิทยาลัย เอกชน หรือรัฐบาล
หรือราชภัฏสักแห่งหนึ่ง

ผมมองไปรอบๆ
แล้วบอกกับตัวเองเสมอว่า
ที่นี่ไม่ใช่ช้อยส์แรกของผม
แต่ในเมื่อเป็นช้อยส์ที่ถูกเลือกแล้ว
มันก็ต้องลองดู

คนเราไม่ลอง ก็ไม่รู้
แต่บางอย่าง รู้อยู่แล้ว
ก็ยังอยากลอง...

ผมรู้สึกมาตลอดว่า
การเรียนที่นี่ ผมเหมือน Underdog
เพราะที่นี่ไม่ใช่มหาวิทยาลัยชั้นแนวหน้า
พูดไปก็ไม่มีใครรู้จักเท่าไหร่

มันมีความรู้สึกอยู่ลึกๆ
ว่าเราควรพยายามมากกว่าคนอื่นๆในขณะที่เราอยู่ที่นี่
เราควรทำอะไรได้มากกว่า เด็กที่เรียนอยู่ที่มหาวิทยาลัยอื่น
เราควรเก่งในด้านที่เราอยากจะเป็น
แสดงให้เขาเห็นว่า การเรียนจบจากที่นี่ ไม่ใช่เรื่องขี้ริ้วขี้เหร่
แต่น่าภาคภูมิใจ มากกว่า

ในระหว่างที่ผมเรียนอยู่ที่นี่
ผมพบกับพี่ๆ น้องๆที่มีความสามารถมากมาย
หลายๆคนทำให้ผมรู้สึกว่า
ที่นี่ ไม่น่าประสบมาทอย่างที่คิด

มันมีความหลากหลายของประสบการณ์รวมอยู่
รอให้เราไปพบมันเอง
ถ้านอนเฉยๆอยู่ห้อง ผมคงไม่ได้เจออะไรแบบนี้

หลายครั้งเวลาที่ผมไปประกวดอะไรกับเขาบ้าง
ผมมักได้ยินคำพูดจากคนอื่นว่า
ไม่น่าเชื่อ ว่าจะมีมหาวิทยาลัยนี้ติดมาด้วย
ฟังดูสะอึกนิดๆ
เหมือนเป็นแรงผลักดันว่า เราต้องพยายามขึ้นอีก
แต่ก็ดูดี น่าฟังไปอีกแบบ
นั่นทำให้รู้สึกว่า ความพยายามของเราเริ่มเป็นผลแล้ว

ผมไม่เคยรู้สึกว่าที่นี่น่าเรียน
จนกระทั่งผมมาเรียนจนถึงวันนี้

หลายอย่างที่เป็นอยู่ในชีวิตผมตอนนี้
ผมได้มาจากที่นี่
มันอาจะไม่ใช่สิ่งที่ดีที่สุด
แต่มันคือสิ่งที่เราเลือกแล้ว
เลือกที่จะทำมันให้ดีที่สุดสำหรับเรา

เพื่อนที่ดีที่อยู่ในชีวิตเราตอนนี้
เราก็พบกันที่นี่

ผมไม่รู้สึกว่าที่นี่น่าเรียน
แต่ผมรู้สึกว่าที่นี่น่าอยู่

เรียนจบไปแล้วยังไม่คิดจะไปไหน
อยากนั่งอยู่ที่มหาวิทยาลัยริมทะเลแบบนี้ไปเรื่อยๆ

นั่งดูเขารับน้องปีหนึ่ง
ดูน้องร้องเพลง
ดูน้องเดินสวัสดีทั่วมหาลัย

ตอนอยู่ปีหนึ่งไม่เคยคิดอยากจะทำ

แต่พอจบมาแล้ว
หันกลับไปดูก็ตลกดีเหมือนกัน

:)

จาก : ข้างนอกสดใส ข้างใน ม.บู

ทะเลสีดำ กับ หาดวอนนภา

ทะเลสีดำ

ในเวลา 4 ปี
คนเราจะไปทะเลได้สักกี่วัน

ถ้าไปทุกวันเสาร์อาทิตย์ เราจะไปทะเลได้ 208 วัน
ถ้าไปแค่วันเสาร์วันเดียว เราจะไปทะเลได้ 104 วัน
ถ้าไปแค่เดือนละครั้ง เราจะไปทะเลได้ 48 วัน
ถ้าไปสามเดือนครั้ง เราจะไปทะเลได้ 16 วัน
และถ้าไปแค่ปีละครั้ง เราจะไปทะเลได้แค่ 4 วัน

แต่ระหว่างที่ผมเรียนอยู่ที่นี่
ผมไปทะเลได้ทุกวัน

เป็นเรื่องโชคดี
ที่มหาลัยที่ผมเรียนอยู่มีหาดบางแสนเป็นเพื่อนเคียงข้าง
กิจกรรมต่างๆ ในชีวิตผม จึงมีทะเลเข้ามาเกี่ยวข้องเป็นส่วนใหญ่

ผมได้วิ่งเลียบชายหาดบางแสน
ในวันที่พวกเขาเอาเด็กปีหนึ่งทั้งหมด
ไปปล่อยไว้ที่เขาสามมุก
แล้วให้พวกผมวิ่งกลับเพื่อไปเข้าเส้นชัยที่มหาลัย
ง่วง เหนื่อย  แต่สนุก

เพื่อนผมบางคณะ มีกิจกรรม บูมทะเล(วิศวะ)
คือให้พวกเขาไปยืนกอดคอกันกลางทะเล
ก้มหน้า อ้าปากบูมมหาวิทยาลัย บูมคณะกันใต้น้ำ
เพื่อนให้รุ่นพี่ที่อยู่บนฝั่งได้ยิน
ซึ่งความต้องการของพี่พวกนี้
มักไม่มีขีดจำกัด

เป็นบูมมหาวิทยาลัยที่เค็มมาก
แต่เพื่อนมักจำประสบการณ์ครั้งนี้ได้แม่น
เล่าเมื่อไหร่ก็ฮากันยกโต๊ะ
เหมือนที่ยาสีฟันยี่ห้องหนึ่งชอบบอกว่า

เค็ม...แต่ดี

ผมมักออกไปขี่รถเล่นกับเพื่อนตอนเย็น
หาจุดจอดแถวหาดวอน
ยืนมองทะเล คิดอะไรเรื่อยเปื่อย
แต่มักเห็นภาพคนลงไปเยี่ยว
บางครั้งขี่เข้าไปถึงสะพานปลา
ใกล้ทะเลเข้าไปอีกคืบหนึ่ง
เหมือนซื้อตั๋วแถวหน้า
เห็นคนยืนเยี่ยวชัดขึ้นอีกระดับหนึ่ง

ชีวิตยามพลบค่ำของเด็กบางแสน
นอกจากจะแต่งตัวเตรียมออกล่าที่เบอด๊อกแล้ว
บางคน ก็ตระเตรียมเตาถ่าน
กุ้งสด หมึกสด ที่ออกไปซื้อที่สะพานปลาอ่างศิลาตั้งแต่เมื่อเช้า
ปูเสื่อกันริมหาด ย่างทะเลคลอเคล้าไปกับบทสนทนาระหว่างเพื่อน
บางคนเอากีตาร์มาช่วยเพิ่มบรรยากาศ บวกกับเบียร์ถูกๆชั้นเลิศ
พร้อมกับลาบกุ้งเต้นที่ลุงรถพ่วงเพิ่งเอามาเสิร์ฟ
ความสนุกอยู่ตรงต้องค่อยๆแอบเปิดฝากล่อง
เพราะกุ้งเต้นแรง กับจังหวะกีตาร์ที่เพื่อนดีดมัน
ค่อยๆเปิด ค่อยๆกิน 

เปิดกว้างไปจะโดดออกมาเต้นกันจนหมดฟลอร์

บางแสนเป็นคนโรแมนติก
นั่นทำให้คู่หนุ่มสาวหลายคู่
เดินทางมาบอกรักกันที่นี่

ผมเห็นสาวน้อยซ้อนเวสป้า
จับเอวอิงไหล่
นี่ถ้าไม่ใช่รักแรก
ก็คงเป็นมายาในระดับหนึ่ง

เราอยู่กับแฟนได้ทุกที่
แต่ถ้าอยู่ที่ทะเล
มันจะมีความทรงจำทีดีกว่าที่อื่น
ผู้ชายจึงมักชวนผู้หญิงที่ชอบไปทะเล

แต่ถ้าชวนไปเสม็ด
อันนี้ผมไม่รู้

คนมาทะเล
ไม่มาร้องเพลง
ก็มาร้องไห้...

หลายครั้งที่ผมยังเห็นใครบางคน
มักมาจอดรถยืนมองทะเลคนเดียว
สายตาที่มองออกไปนั้น
เหมือนกำลังดูเรื่องราวที่กำลังฉายอยู่บนท้องฟ้า
มีเสียงคลื่น มีลมพัด
ยืนไปสักพัก เริ่มมีน้ำตา

หาดบางแสนไม่ได้ถูกออกแบบสำหรับการมานั่งคนเดียว
ไม่ใช่เพราะมันเปลี่ยว แต่มันเหงา
เพราะเมื่อบางแสนเริ่มเศร้า
มันก็เศร้าเกินกว่าที่จะกลั้นน้ำตาเอาไว้ให้อยู่

ผมชอบมาทะเล
ไม่ใช่เพราะผมชอบร้องเพลง
แต่ผมมาดูทะเลร้องไห้

ทุกครั้งที่ฟังเพลงทะเลสีดำ
ผมมักคิดถึงที่นี่
ผมคิดถึงเพราะเพลงมันเพราะ
แต่บางคนคิดถึงบางแสน
เพราะมันเป็นสีดำ

เรามีความสุข เรามาบางแสน
เรามีความทุกข์ เราก็มาบางแสน
บางแสนเป็นทะเลใจกว้าง
รองรับทุกอย่างจากเราเสมอ
แต่หลังปลดทุกข์ เราก็เก็บสุขกลับไป
เหลือเพียงมูลที่เน่าหนอนชอนไช
โยนกลับไปที่ทะเล

ผมจึงไม่รู้ว่า

ที่บางแสนเป็นแบบนี้
เพราะนิสัยของบางแสนที่ชอบเก็บขยะ
หรือเพราะความสกปรกที่ผู้เยี่ยมเยียนเป็นระยะ
หยิบยื่นมาให้

ผมโชคดี ที่มีทะเลอยู่ใกล้ๆ
เป็นทะเลที่ชายหาดเต็มไปด้วยเศษแก้ว
พลาสติกลอยน้ำหยอกล้อกับสาหร่ายเน่า
เป็นทะเลที่น้ำจะใสแค่ช่วงฤดูหนาว
เป็นทะเลสำหรับดูดาวในคืนที่อยากคุยกับใครสักคน

ผมรักที่นี่
เพราะผมโตที่นี่

ผมลอยกระทงที่นี่
ผมเมาที่นี่
ผมอกหักที่นี่
ผมมาเยี่ยวที่นี่
ผมมีความสุขกับเพื่อนที่นี่

ในเวลา 4 ปี
คนเราจะไปทะเลได้สักกี่วัน

ผมมีชีวิตเฉลี่ยแค่ 21,720 วัน
การเลือกมาทะเลแค่ปีละวัน
บางแสนคงคิดว่าไม่ใช่ความคิดที่ดีเท่าไหร่ อีโมติคอน smile

Repost เขียนไว้เมื่อวันที่ 14 ตุลาคม 2555
Photo by Tuck1405

จาก ข้างนอกสดใส ข้างใน ม.บู